Położone dziś w granicach Krakowa opactwo benedyktynów w Tyńcu jest najstarszym z istniejących dziś klasztorów w Polsce. Pierwsi benedyktyni przybyli tu około połowy XI w., kiedy to książę Kazimierz Odnowiciel skonfiskował dobra Toporów osadzając na nich zakonników. Na przełomie XI i XII wieku powstaje w Tyńcu pierwszy zespół kamiennych budowli: trójnawowa bazylika romańska oraz zabudowania klasztorne. Około 1124 r. legat papieski, kardynał Idzi z Tuskulum, poświęca kościół i wystawia dokument potwierdzający posiadłości opactwa. Dalsze losy opactwa przez wieki są bardzo burzliwe – klasztor prawie doszczętnie został zniszczony dwukrotnie: w trakcie wojen w połowie XVII wieku oraz w trakcie Konfederacji Barskiej, kiedy to zza murów klasztoru, zamienionego w twierdzę, konfederaci stawiali silny opór rosyjskim wojskom.

W okresie zaborów, w 1816 roku, władze austriackie kasują opactwo, a 15 lat później pożar trawi dachy klasztoru, który popada w ruinę. Benedyktynów w Tyńcu reaktywuje dopiero biskup krakowski Adam Sapieha w przeddzień wybuchu II wojny światowej – 30 lipca 1939 roku przybywa do klasztoru grupka mnichów z Belgii, którzy dają początek współczesnym dziejom tynieckich Benedyktynów. Po zakończeniu wojny przystąpiono w 1947 roku do odbudowy klasztoru, która trwała aż do 2008 roku.

Obecnie Benedyktyni są jednym z najprężniej rozwijających się zakonów. Tłumaczą teksty liturgiczne, otworzyli Benedyktyński Instytut Kultury. Dodatkowo od 2006 roku rozpoczęła działalność benedyktyńska jednostka gospodarcza Benedicite, zajmująca się promocją i sprzedażą produktów benedyktyńskich, cieszących się wielka popularnością wśród Krakowian i turystów.